تحول مديريت دربازاريابی

تا اوایل سال ١٩٨٠ تقریبا تمامی شرکتھا و سازمانھا بر این باور بودند که کيفيت تنھا کالای نھایی تجلی می یابد و رضایت مشتری فقط با دریافت کالا و یا خدمات مناسب تامين می شود.

از این رو رقبای ژاپنی و اروپایی کالاھای صرفا باداومی را توليد و به عنوان یک کالای با کيفيت، به بازار عرضه می کردند. 

اما به تدریج با رشد و پيشرفت فناوری و ابداع سيستم ھای طراحی و ساخت توسط رایانه ، اتکا به مھارت انسانی کاھش یافت و موجبات توليد و ارائه محصولات مشابه برای شرکتھای رقيب فراھم آمد؛ 

به گونه ای که تشخيص و تفکيک کالاھای ارائه شده توسط شرکتھای گوناگون در بازار بسيار مشکل بود. لذا شرکتھا برای پيشی گرفتن از رقبای خود ناگزیر به دنبال مفاھيم جدیدی بودند 

تا با مشخصه ھای کيفی کالای خود تلفيق کرده و با ایجاد تمایز ميان محصولات خود و دیگران، سھم بازار بيشتری را به خود اختصاص دھند.

 به زعم عده ای «کيفيت » و«دستيابی به استاندارھا» مترادف بوده و کيفيت را دستيابی به استانداردھای از پيش تعيين شده محسوب می کنند، 

در صورتی که باید توجه داشت که در استاندارد ، حداقل عملکرد تعيين می شود و ارتباطی به کيفيت ندارد، در نتيجه باید به کيفيت از جنبه ارتقای مستمر کيفيت برخورد کرد تا بتوان به خوبی انتظارات و خواسته ھای مشتری را بر آورده ساخت .

اعتقاد کلی مدیریت سده بيست و یکم بر این است که بایستی ھمواره خود را مسئله کاھش ھزینه ھا ، به وسيله کاھش انواع ضایعات و افزایش کيفيت خدمات، در حال تعادل نگه دارند.

 اما شواھد نشان می دھد که یکی از مشکلات مھم کشورھای در حال توسعه، نبود بازار رقابتی سالم مناسب در آن کشورھا، 

کالاھای توليد شده به علت اشباع نشدن بازار و به عبارتی فزونی تقاضا به عرضه، با مانع و مشکل خاصی روبرو نباشد و غالبا کالا با ھر کيفيتی به راحتی به فروش برسد